Διαδρομές » Βαρδούσια: Ανάβαση στον Κόρακα από τον Αθανάσιο Διάκο
Διαβάζοντας στην ιστοσελίδα του ΕΟΣ Αθηνών το κείμενο του T. Toole «Γιατί σκαρφαλώνουμε στα βουνά», με ευκολία μπορώ να πω ότι πράγματι είναι μια άσκοπη ερώτηση. Και αναπάντητη ίσως. Κι όπως λέει το κείμενο, το ανέβασμα στο βουνό «ήταν πάντοτε ένα μυστήριο». O Πωλ Βαλερύ έγραφε «Αν ένα πουλί μπορούσε να πει με ακρίβεια τι τραγουδάει, γιατί τραγουδάει, και τι είναι αυτό που το κάνει να τραγουδάει, δεν θα τραγούδαγε». Παραφράζοντας θα μπορούσαμε να πούμε: «Αν ένας ορειβάτης μπορούσε να πει με ακρίβεια γιατί σκαρφαλώνει στα βουνά και τι είναι αυτό που τον κάνει να σκαρφαλώνει, δεν θα ανέβαινε». Δείτε και μια άποψη, που ίσως καλύπτει τους περισσότερους: «...κάποια στιγμή μάθαμε να αγαπάμε το βουνό, για τον απλούστατο λόγο ότι κατάφερε να βγάλει από μέσα μας τον καλύτερο εαυτό μας, μας ύψωσε, έστω και για μια και μόνο πολύτιμη στιγμή, πάνω από τη συνηθισμένη ζωή και μας έδειξε την ομορφιά της απλότητας και μια δύναμη και αγνότητα που δεν θα είχαμε γνωρίσει ποτέ αν δεν είχαμε αντιμετωπίσει το βουνό με εντιμότητα και δεν είχαμε παλέψει με πάθος μαζί του.»
Τα γράφω αυτά με αφορμή το πρόσφατο ανέβασμα στα Βαρδούσια. Ανέβασμα, σκαρφάλωμα στο βουνό, ή κάπως έτσι. Αλλά κυρίως ήταν μια δοκιμασία και μια ευκαιρία «να παλέψω με πάθος μαζί του». Όταν είσαι μόνος σου με το βουνό, σου βγαίνουν διάφορα πάθη και κρυφές διαθέσεις. Και προπαντός απελευθερώνεσαι από τις πιθανές καταπιέσεις των άλλων. Κάνεις ό,τι θέλεις! Είσαι και αρχηγός και οδηγός βουνού. Ειδικά όταν το ανέβασμα γίνεται γρήγορα, παίρνεις και γρήγορες αποφάσεις και το μυαλό δουλεύει με άλλες ταχύτητες. Έχεις την ελευθερία να αποτύχεις, να πανηγυρίσεις για την επιτυχία σου, για τους χρόνους σου, και να νοιώσεις πιο έντονα την ευθύνη για σένα. Όταν είσαι με άλλους, συνήθως νοιώθεις την ευθύνη για κείνους, κυρίως, ή είσαι συνυπεύθυνος για ό,τι συμβεί. Και μέσα από όλα αυτά γίνεσαι πιο ώριμος, πιο έμπειρος.
Από το πρωί φαίνεται η μέρα. Νύσταζα στην οδήγηση... και ήταν τόσο νωρίς ακόμα. Οκτώ παρά δέκα στον Αθανάσιο Διάκο (1100μ) στις 5/7/2009 και ξεκίνησα γρήγορα με στόχο να ανέβω στον Κόρακα (2495μ) πριν πιάσουν οι μεγάλες ζέστες.
«Όλος ο κόσμος έλαμπε σαν μια νεροσταγόνα, πρωί στα πόδια του βουνού» λέει ο Οδυσσέας Ελύτης. Μαζί με όλα τα άλλα το μυαλό τρέχει και στους ποιητές. Απέναντι σχεδόν κάθετες οι πλαγιές και μέσα από τη νεροσταγόνα φαίνεται το βουνό σα γίγαντας. Κι εγώ στα πόδια του, καθώς ανεβαίνω για τον Προφήτη Ηλία. Τα Βαρδούσια θεωρούνται ένα από τα πιο άγρια κι εντυπωσιακά βουνά της πατρίδας μας και έχουν ιδιαίτερα σκληρό ανάγλυφο με άγριες και απότομες κορφές.
«Οι βράχοι καλόγεροι με κρύα μαλλιά, κόβουνε σιωπηλοί της ερημιάς τον άρτο» συνεχίζει ο Ελύτης, κι εγώ συνεχίζω ν' ανεβαίνω περνώντας τον Προφήτη Ηλία στα 45 λεπτά. Και με τη ζέστη ν' ανεβαίνει κατακόρυφα. Περνάω από δίπλα τις τσαγιές και τις αφήνω να μαζέψω το τσάι στην επιστροφή. Οι στροφές στον αγροτικό δρόμο φεύγουν γρήγορα. Και τα σκυλιά, που καρτερούν στη στάνη, κάνουν το καθήκον τους κι αυτά απειλώντας τον βιαστικό επισκέπτη. Το γαύγισμα είναι κουραστικό σήμερα και δεν πληρώνεται καλά. Ή πληρώνεται όπως και τόσα άλλα. Με ένα κομμάτι ψωμί. Γι' αυτό δείχνουν βαριεστημένα.
«Ο χρόνος είναι γρήγορος ίσκιος πουλιών, τα μάτια μου ορθάνοιχτα μες στις εικόνες του». Πολλές οι εικόνες. Και τα μάτια πράγματι ορθάνοιχτα, γρήγορες ματιές ολόγυρα, να μη χαθεί καμιά. Περνώ τα καταφύγια από αριστερά. Το νερό τρέχει άφθονο στην πηγή. Δοκιμάζω να πιω και να γεμίσω ξανά το παγούρι. Κρύο νερό, γάργαρο. Στη συνέχεια ακολουθεί το φιδωτό ανέβασμα στα Σκόρδα Πιτιμάλικου και στο καλά σημαδεμένο μονοπάτι. Σε λίγες μέρες, 18-19 Ιουλίου, θα γίνονταν η Πανελλήνια Ορειβατική Συνάντηση. Δεν ξέρω αν έγινε αναφορά στην Συνάντηση για τις μεθοδεύσεις ορισμένων να γίνει χιονοδρομικό κέντρο στα Βαρδούσια. Ελπίζουμε τα σχέδια της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Φωκίδας, και όχι μόνο, να σταμάτησαν, ύστερα από την πρώτη απόρριψη της Προμελέτης από τις Υπηρεσίες του ΥΠΕΧΩΔΕ. Ακούστηκε ότι έγινε όμως εκτεταμένη συζήτηση για τις απειλές της Γκιώνας και της Οίτης από τη μεταλλευτική δραστηριότητα και τα νέα σχέδια των Μεταλλευτικών Εταιρειών στην περιοχή.
Με τον ΕΟΣ Λαμίας, πριν από αρκετά χρόνια, προσπαθούσαμε, με πολύ χιόνι είναι αλήθεια, να βρούμε τις Πόρτες. Είναι το πέρασμα για το Μέγα Κάμπο, το οροπέδιο πριν την κορυφή. Πηγαίναμε ψάχνοντας. Διαλυθήκαμε στην ανηφόρα κι ο καθένας πήγαινε όπου ήθελε. Τέτοια ομάδα! Ψάχνοντας, θυμάμαι, βρέθηκα στο Λούκι του Λιονταριού και το πέρασα καρφώνοντας μόνο το πιολέ και σέρνοντας το σώμα μου πάνω στον πάγο. Έ, γι' αυτό τώρα είπα να επαναλάβω το Λούκι του Λιονταριού, χωρίς αυτή τη φορά χιόνι και πάγο. Έχει τη δυσκολία του, αλλά...
Συνάντησα τον Πεζοπορικό Όμιλο Αθηνών στο Μέγα Κάμπο. Κατέβαιναν από την κορυφή, τον Κόρακα. Γιόρτασαν το βράδυ στο καταφύγιο του ΕΟΣ Άμφισσας τα 60 χρόνια ζωής του ΠΟΑ. Βουνό, με γλέντια και διασκέδαση και με ορχήστρα παρακαλώ! Τα φανταχτερά πολύχρωμα λουλούδια του οροπεδίου απασχόλησαν τη φωτογραφική μου μηχανή με φόντο τις χιονούρες και την κορυφή. Τελικά ανέβηκα στον Κόρακα σε τρεις ώρες από τον Αθανάσιο Διάκο. «Έφερα τη ζωή μου ως εδώ».
Το σύννεφο έφθασε απειλητικά. Επιστροφή από τις Κοπρισιές. Γρήγορο κατέβασμα και μικρές στάσεις για φωτογραφίες. Η πηγή, στη μέση περίπου της διαδρομής από τις Κοπρισιές, είναι από τις πιο πλούσιες σε νερό των Βαρδουσίων, στα 1800μ περίπου. Το νερό κατεβαίνει βουίζοντας. Με ξάφνιασε το χαμηλό πέταγμα της πέρδικας και των μικρών πουλιών της. Παλιότερα λέγαμε για τις διμούτσουνες οχιές. Και το μυαλό μου πήγαινε και σ' αυτές, όλο και κάποια μπορεί να είναι στο δρόμο μου. Ευτυχώς δεν ήταν στην τύχη μου, γιατί θέμα τύχης είναι όλα τελικά. Ίσα που πρόλαβα να μαζέψω μερικές χεριές από το τσάι, που είχα δεί ανεβαίνοντας. Η βροχή ήταν απότομη αλλά όχι δυνατή. Φοβήθηκα και έφυγα τρέχοντας κατηφορίζοντας τις σάρες κάτω από το λόφο του Προφήτη Ηλία. Τα λείρια (Lilium Chalcedonicum - Λείριο το χαλκηδονικό), δύο κόκκινα πανέμορφα λουλούδια, ήταν η αιτία να σπάσω τη φωτογραφική μου μηχανή. Μου έπεσε στη μοναδική πέτρα.
Έφυγα χωρίς να περιμένω τους φίλους από τον ΠΟΑ να κατέβουν. Η Βαρβάρα ακόμα με ψάχνει στο βουνό. Φοβήθηκε μήπως έφαγα τη βροχή και τους κεραυνούς ψηλά. Τελικά ήμουνα τυχερός γιατί η δυνατή μπόρα ήρθε όταν έφθασα στην Παύλιανη. Φαγητό με κεραυνούς και καταιγίδα.
Γι' αυτές όλες τις μικρές συγκινήσεις και τα απρόσμενα, τις γρήγορες αποφάσεις και την κούραση, βουνό σε λατρεύω!
Πηγή: Σ. Σταμέλλος, e-onthemountain.blogspot.com, e-ecology.gr
Φωτογραφίες: Σ. Σταμέλλος
Επιμέλεια: Routes.gr
