Διαδρομές » Καλλίδρομο: Λουτρά Θερμοπυλών προς Καλλίδρομο
Χρειάζεται πότε πότε καμιά μοναχική πορεία. Η επιλογή για το Καλλίδρομο στις 11/1/2009 έγινε για να υπάρχει η δυνατότητα γρήγορης επιστροφής και για να ολοκληρωθεί μια διαδρομή, που την έχουμε αφήσει στη μέση δύο φορές ως τώρα. Και αυτή τη φορά δυστυχώς έμεινε στη μέση. Είχα την ελπίδα ότι θα συναντήσω ή θα έριχνε χιόνι. Να το χαρώ λίγο. Αλλά δεν... Γενικά δεν ήταν η καλύτερη μέρα για βουνό... Καιρός με ψιλόβρεχο, μούχλα και λάσπη, σύννεφα και ομίχλη ψηλότερα, με όχι και τόσο καλή ορατότητα.
Το μονοπάτι ξεκινάει από τα Λουτρά Θερμοπυλών. Δεν είναι σημαδεμένο. Ακολουθεί τον μαύρο πλαστικό σωλήνα του υδραγωγείου. Στην αρχή είναι χωματόδρομος, μετά γίνεται μονοπάτι μέσα στην πυκνή βλάστηση, έτοιμο να κλείσει, πλησιάζει στο ρέμα και το φαράγγι, ακολουθεί δύσκολη ανηφόρα μέσα σε κοτρώνες και βράχια στο πλάι του φαραγγιού και ξαναμπαίνει στο δάσος μέχρι να φθάσει στον δασικό δρόμο. Ο δασικός δρόμος έρχεται από ψηλά και εξυπηρετεί κατά κύριο λόγο τώρα τους κυνηγούς και τους λαθροϋλοτόμους.
Η βλάστηση είναι πλούσια, κυρίως με αειθαλή: πικροδάφνες, κουμαριές, σχίνα, πουρνάρια, φιλίκια, αριές, ορισμένα πεύκα γύρω από τα θερμά, τα έλατα ψηλότερα, αναρριχόμενα αγράμπελη και κισσό, και πολλοί θάμνοι: κουνούκλες και ασφάκες, θυμάρια, άγρια χόρτα και όλων των ειδών τα βότανα: ρίγανη, άγριες μέντες, φουσκλούνια, φασκομηλιές, τσουκνίδες κ.ά. Ψηλότερα βελανιδιές με το ιδιαίτερο χρώμα τους αυτή την εποχή, το καφέ. Μαζί με τα πλατάνια στις ρεματιές, είναι το μόνα σχεδόν φυλλοβόλα της περιοχής. Ανεβαίνοντας άκουσα τις πρώτες τουφεκιές, που βούιξαν τα ρέματα. Αναγκάστηκα να βγάλω τη σφυρίχτρα για να μη γίνω... αγριογούρουνο. Οι φωνές και τα χουχουτά που ακολούθησαν, μαζί με τις απανωτές τουφεκιές θύμιζαν «απάτσι». Στην αρχή νόμισα ότι το σκότωσαν το αγριογούρουνο και πανηγυρίζουν. Μετά κατάλαβα ότι όλα αυτά ήταν στην τακτική για να «σηκώσουν» τα γουρούνια, που πιθανόν να κάνανε «λούφα»... Ο γνωστός άγριος πόλεμος των κυνηγών με τη φύση.
Βγαίνοντας στο δασικό δρόμο συνάντησα τον πρώτο πολεμιστή-κυνηγό, ο οποίος μου είπε ότι έχει πολλά καρτέρια στο δρόμο και άρα είναι επικίνδυνο να συνεχίσω. Συνέχισα λίγο προσεκτικά με τη σφυρίχτρα και με πολύ άγχος. Με τραβούσε η θέα του χιονιού ψηλά, αλλά και το όμορφο δάσος της βελανιδιάς με τα λίγα σκούρα καφέ φύλλα και η όμορφη θέα προς τον κάμπο και τον Μαλιακό, οι εκβολές του Σπερχειού, το Λιβάρι, οι δαντελωτές ακτές. Τα όμορφα δέντρα, όμορφα κόβονται... παράνομη υλοτομία;
Βγήκα πάνω από το βράχο, ακριβώς πάνω από τις θερμές πηγές. Η θέα, λες και είσαι σε αεροπλάνο. Κάτω τα «έργα». Ο ΠΑΘΕ, ο Ε65 και τα έργα του ΟΣΕ, που άλλαξαν την εικόνα της περιοχής και την ανακάτεψαν κυριολεκτικά. Το μνημείο του Λεωνίδα, τα εγκαταλελειμμένα πια ξενοδοχεία του ΕΟΤ και οι θερμές πηγές να αχνίζουν. Παραπέρα το χωριό Θερμοπύλες. Μια αίσθηση από «αρχαία σκουριά», ο Λεωνίδας, ο Ξέρξης, ο Εφιάλτης...
Όμως τελικά τη σκέψη μου την τράβηξε αυτό το «βάρβαρο», που ζούσα γύρω μου. Δεν μπορούσα να ηρεμίσω, να χαρώ τις εικόνες, να απολαύσω το ελαφρύ θρόισμα των φύλλων, να ακούσω το βουητό του ρέματος - το τραγούδι των Αμαδρυάδων και σε κάθε περίπτωση να μου κάνει τη χάρη να πεταχτεί και κανένας κότσυφας... Αναγκάστηκα να επιστρέψω. Έπρεπε να ρισκάρω πολύ να συνεχίσω, αφού σε κάθε στροφή είχαν καρτέρι. Ήμουνα σε ξένο έδαφος, σε εμπόλεμη ζώνη...
Γύρισα από τα ίδια. Στην επιστροφή έκανα και λίγο βοτανική. Λέω να κάνω σιγά σιγά τον βοτανικό μου κήπο με τα αντιπροσωπευτικά είδη της χλωρίδας μας. Κάτι θα καταφέρω... Τα γίδια μόνο μέσα στα ξενοδοχεία δεν μπήκαν... Έπιναν το ζεστό νερό μέσα από το φράχτη. «Το πίνουν γιατί είναι αλμυρό» μου λέει ο τσοπάνος... Δεν το ήξερα... Ζώα και άνθρωποι απολαμβάνουν τις θερμές πηγές, ο καθένας με τον τρόπο του... Να λοιπόν μια ακόμα χρήση του θερμού νερού, εκτός από τη γεωθερμία... Να ποτίζουμε τα ζώα μας.
Στην εικόνα των σκουπιδιών στα Λουτρά θυμήθηκα το παρακάτω σχόλιο, που είχα βρει στο astrologicon.org και το είχα ξαναδημοσιεύσει:
Σκουπίδια, σκουριασμένα σίδερα, τσιμεντάρισμα, κλπ, συνθέτουν την εικόνα της εγκατάλειψης του «έλαμωρετώραδενβαριέσαιναπούμ» που μας χαρακτηρίζει ως ραγιάδες.
Ντροπή στους δημότες της περιοχής... Δεν θα μπορούσε δηλαδή ο δήμος της περιοχής να είχε φτιάξει κάπως το μέρος;
Δεν θα ήταν όμορφο, τα νερά πριν χυθούν - χαθούν στην θάλασσα να έπεφταν σε μία (πετρόκτιστη) πισίνα, όπως γίνεται και με τα θερμά λουτρά της Αριδαίας;
Δεν θα ήταν όμορφο γύρω από την πισίνα αυτή να υπήρχαν φυτεμένα δένδρα, λίγο πιο πέρα από την πισίνα να υπήρχε κάποια καφετερία με τραπεζάκια και γενικά ένας όμορφος χώρος που και κόσμο να τραβάει και χρήμα να αποφέρει στην περιοχή;
Δεν βαριέσαι σου λέει καημένε. Αυτά είναι για πολιτισμένους ανθρώπους. Μήπως θα ήταν καλύτερα να το πάρει κάποια ξένη εταιρεία να το εκμεταλλευτεί, αφού εμείς είμαστε ανάξιοι, και να προσλάβει και μερικούς Έλληνες για κηπουρούς ή καθαρίστριες...
Πηγή: Σ. Σταμέλλος, e-onthemountain.blogspot.com, e-ecology.gr
Φωτογραφίες: Σ. Σταμέλλος
Επιμέλεια: Routes.gr
